Η Δύση πάντα προτιμούσε τους Σουνίτες

Τα τελευταία οχτώ χρόνια διακυβέρνησης της οικογένειας Άσαντ στη Συρία, η διαμάχη μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών έχει φτάσει στο αποκορύφωμα. Η σουνιτική συμμαχία, ηγούμενη από τη Σαουδική Αραβία, συμπεριλαμβάνοντας όλες τις μοναρχίες του Κόλπου και την Τουρκία, έχει υπό την αιγίδα της σχεδόν το 80 % των μουσουλμάνων. Πολύ περισσότερους από την σιιτική συμμαχία, με βασική δύναμη το Ιράν, που ελέγχει δορυφορικά τη Συρία, το Λίβανο μέσω της Χεζμπολάχ και πληθυσμούς στο Μπαχρέιν και την Υεμένη. Αν και η διαφορά τους απαντάται στο θέμα διαδοχής του Μωάμεθ, κληρονομική ή μη, εντούτοις, εντοπίζεται κυρίως στον αγώνα ελέγχου της Μέσης Ανατολής. Στον ίδιο αγώνα συμμετέχουν και οι δυτικές δυνάμεις οι οποίες παραδοσιακά εμπλέκονται στη περιοχή. Ωστόσο, η υποστήριξη τους έγκειται ανά τα χρόνια στα σουνιτικά κράτη, αντιπαρατιθέμενη παράλληλα με το κυρίαρχο σιιτικό, το Ιράν.
Οι Σιίτες χαρακτηρίζονται ως ριζοσπάστες και προοδευτικοί μουσουλμάνοι, που δεν προσκολλώνται σε αυστηρές παραδόσεις, αλλά συμβαδίζουν όσο το δυνατόν με τη διεθνή πρόοδο. Αυτή λοιπόν η «δυτικοποίηση» του τρόπου ζωής των σιιτών τους καθιστά αναπτυσσόμενη δύναμη στη Μέση Ανατολή, και μάλιστα δύσκολα «ελέγξιμη». Αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με τις αυστηρά μουσουλμανικές χώρες όπως αυτές του Κόλπου, οι οποίες με το θρησκευτικό περίβλημα δύνανται να ελέγχουν πλήρως όλο το φάσμα της ζωής των πολιτών. Αυτή η διαφορά αφαιρεί το στοιχείο της λαϊκής νομιμοποίησης που χρειάζονται οι κυβερνήσεις, δίνοντας πλήρη -και αδιαμαρτύρητη- ελευθερία κινήσεων. 
Αυτό ακριβώς, λοιπόν, είναι που χρειάζεται η Δύση από τους συμμάχους της στη Μέση Ανατολή.
Χαραλαμποπούλου Αγγελική

http://www.kans.gr